Τοποθέτηση στην Επιτροπή για το οργανωτικό – καταστατικό Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Δημοσιοϋπαλληλική Αγωνιστική Συσπείρωση

Τοποθέτηση στην Επιτροπή για το οργανωτικό – καταστατικό Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (15-16 Δεκέμβρη 2014)

1. Για την προτεινόμενη ενοποίηση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ

Οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα βρίσκονται αντιμέτωποι με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με μια πρωτοφανή επίθεση από την πλευρά των επιχειρηματικών ομίλων, της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Σήμερα δεν υπάρχει λαϊκή οικογένεια που να μην δοκιμάζεται σκληρά από την ανεργία, την άγρια σφαγή των μισθών, τη φορολογική λεηλασία, το πετσόκομμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των παροχών υγείας, των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών της.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο παίρνουν πλέον θέση στην ουρά της ανεργίας, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων, τη λεγόμενη αξιολόγηση, την άρση της μονιμότητας, τη γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την επιχειρηματική λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, την αντιδραστική αναμόρφωση του δημόσιου τομέα και γενικότερα του αστικού κράτους.
Με όλα αυτά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο πληρώνουν το τίμημα της πολιτικής και της στρατηγικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων που φορτώνουν τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες του λαού, προκειμένου να προστατευτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Εκ των πραγμάτων, απασχολεί κάθε λαϊκή οικογένεια, κάθε δημόσιο υπάλληλο το αύριο, η προοπτική.

Δεν υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις μακριά από το λαό, ούτε άνωθεν κυβερνητικοί σωτήρες. Χωρίς μαζικούς λαϊκούς αγώνες, χωρίς κίνημα που να συγκρούεται με τα μεγάλα συμφέροντα και την αντιλαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει λύση στα λαϊκά προβλήματα και διέξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού.
Απαιτείται να προχωρήσει με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα η υπόθεση της οργάνωσης, της ταξικής ενότητας, της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Κίνημα που θα μπει μπροστά για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι για την κυβερνητική εναλλαγή και τη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να δυναμώσει συνολικά η λαϊκή πάλη, η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, για να εμποδιστούν, αλλά και να μπει ένα τέλος στα αντιλαϊκά μέτρα, να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση.

Αυτή την ανάγκη να οργανωθούν, να αντισταθούν, να παλέψουν οι εργαζόμενοι για τα δικαιώματά τους, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, τόσο η ΓΣΕΕ όσο και η ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δεν τη στηρίζουν, αλλά και την υπονομεύουν καθημερινά.
Γίνεται ολοφάνερο ότι μ' αυτή τη γραμμή πάλης, μ' αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν ν' αντιμετωπίσουν τη σφοδρότητα της ταξικής, αντιλαϊκής επίθεσης που δέχονται κι αυτό γιατί:

• Όλα αυτά τα χρόνια κινήθηκαν στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού εταίρου με την κυβέρνηση και το αστικό κράτος, αποδέχτηκαν το ρόλο και τις πολιτικές της ΕΕ, συμπορεύτηκαν με τα ξεπουλημένα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα, στήριξαν ανοιχτά την στρατηγική της ανταγωνιστικότητας που σημαίνει τσακισμένοι μισθοί και συντριβή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων.
• Με ευθύνη των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, κυρίως των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, άφησαν το κίνημα απροστάτευτο μπροστά στην αντεργατική λαίλαπα, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αποπροσανατόλισαν για τις αιτίες της κρίσης, μιλούσαν για καζινοκαπιταλισμό, για λαμόγια, για golden boys κτλ.
• Στήριξαν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο δημόσιο και το αστικό κράτος, τον Καλλικράτη των ιδιωτικοποιήσεων στην Τοπική Διοίκηση, το «νέο σχολείο» και τα «νοσοκομεία Α.Ε.».
• Εξήγγειλαν απεργίες χωρίς καμιά προετοιμασία, στάσεις εργασίας το βράδυ για να γίνουν το πρωί και γενικότερα δεν οργάνωναν, αλλά αποδιοργάνωναν τους αγώνες, οδηγώντας τους σε εκφυλισμό.
• Στην κυριολεξία όλοι μαζί, ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ βάφτισαν ως μήτρα κάθε κακού απλώς και μόνο τα μνημόνια, αθωώνοντας κυβερνητικές ευθύνες, αντιλαϊκές πολιτικές και στρατηγικές, σιωπώντας για τα διαρκή μνημόνια και τους μόνιμους μηχανισμούς επιτήρησης που εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ.
• Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ, από κοντά και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, την ίδια στιγμή στην πράξη κινούνται στην ίδια ρότα με αυτόν, αναθέτουν στο κίνημα ρόλο στην κυβερνητική εναλλαγή και στη διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής. Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ κι εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που τους βάζουν πλάτη, εξαπατούν τους εργαζόμενους όταν από κοινού λένε πώς η λύση στα προβλήματά μας βρίσκεται σ' ένα κίνημα που θα παλεύει για μια άλλη διακυβέρνηση με μια τάχα καλύτερη διαχείριση – διαπραγμάτευση, με νέο κούρεμα και διαγραφή μερών του χρέους, εντός ΕΕ με μνημόνια διαρκείας και κάτω από το βούρδουλα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Το βασικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος, λοιπόν, είναι η γραμμή πάλης, ο προσανατολισμός που αυτό έχει, η υποταγή του στις κυβερνητικές – κρατικές πολιτικές.
Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την ύπαρξη δύο Συνομοσπονδιών στο εργατικό – λαϊκό κίνημα. Έχει να κάνει με την ευθύνη και την εκτροπή αυτών των Συνομοσπονδιών και του συνδικαλιστικού κινήματος από τη βασική του αποστολή, από την ενσωμάτωση και την υποταγή του στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, στο αστικό κράτος, στην εργοδοσία, στη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και της ΕΕ.
Εν ολίγοις, τα κακώς κείμενα του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν να κάνουν κυρίως με τη γραμμή πάλης που έχουν το συνδικαλιστικό κίνημα, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού χρόνια τώρα προωθούν τον οργανωτικό πολυκερματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Έχουμε, για παράδειγμα, 5 Ομοσπονδίες σε ένα Υπουργείο, 4 Ομοσπονδίες στους ΟΤΑ, 4 σωματεία δασκάλων σ' ένα νόμο κ.α.

Η κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος έχει να κάνει, επίσης, και με το γεγονός, ότι κυρίως στα προηγούμενα χρόνια σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση, το κράτος και η εργοδοσία διαμόρφωσαν και στο Δημόσιο ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα, αυτό της εργατικής αριστοκρατίας, που δρα στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος για λογαριασμό της κυβέρνησης και την μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Κρατικά, κυβερνητικά και διευθυντικά στελέχη, που είναι ταυτόχρονα και συνδικαλιστές (!) και που έχουν καθίσει στο τιμόνι του συνδικαλιστικού κινήματος και σε πολλές περιπτώσεις ηγούνται των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι απλώς μια έκφραση του φαινομένου της εργατικής αριστοκρατίας στο Δημόσιο.
Είναι φανερό πώς αυτά τα συνδικαλιστικά όργανα, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν οργάνωση και κίνημα που να αμφισβητεί, ν' αντιπαλεύει και να συγκρούεται με τις αντιλαϊκές πολιτικές, να διεκδικεί για τους εργαζόμενους ζωή με δικαιώματα.

Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα κι από εδώ προκύπτει η ανάγκη να απαλλαγούμε το συντομότερο δυνατό από αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ώστε να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Στη βάση αυτή και σε αυτές τις συνθήκες θεωρούμε πως μια ενοποίηση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ δεν έχει να προσφέρει κάτι στο κίνημα, δε θα δώσει λύση στο πρόβλημα.

2. Για την ενοποίηση Ομοσπονδιών

Είμαστε υπέρ της προσπάθειας για περιορισμό του οργανωτικού κατακερματισμού, για ενοποίηση ομοειδών Ομοσπονδιών κατά κλάδο.
Βέβαια, ο οργανωτικός κατακερματισμός δεν είναι η μόνη αιτία για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα. Πέρα από τις γενικές αιτίες που αναφέραμε πιο πάνω, έχει να κάνει και με το γεγονός της μεγάλης καθυστέρησης που υπάρχει για τις απαραίτητες οργανωτικές προσαρμογές με βάση τα νέα δεδομένα που έχουμε και που καθορίζονται από τις εξελίξεις στο επίπεδο της οικονομίας.
Η ύπαρξη για παράδειγμα 5 Ομοσπονδιών στο Υπουργείο Εργασίας, 4 Ομοσπονδιών στο Υπουργείο Γεωργίας, 5 Ομοσπονδιών στους ΟΤΑ λειτουργεί παραλυτικά στην οργάνωση της πάλης, βάζει εμπόδια στην αποτελεσματικότητα των αγώνων, στην ενιαία δράση όλων των εργαζομένων.

3. Για την ενοποίηση των σωματείων

Ο οργανωτικός πολυκερματισμός είναι επίσης ένα σοβαρό εμπόδιο στην ενιαία και αποτελεσματική δράση των εργαζομένων, στην οργάνωση της πάλης και έχει να κάνει κυρίως με τα πρωτοβάθμια σωματεία. Έχουμε πάνω από 5 σωματεία ΟΤΑ σε 1 δήμο, 4 συλλόγους δασκάλων σε 1 νομό, 5 σωματεία ειδικοτήτων σε ένα Υπουργείο που αρκετά από αυτά είναι σφραγίδες.
Σήμερα έχουμε ανάγκη από πρωτοβάθμια Σωματεία που θα οργανώνουν και θα ενώνουν τους εργαζόμενους με βάση τον κλάδο και τα ταξικά τους συμφέροντα, κόντρα στο βασικό τους εχθρό που είναι το μεγάλο κεφάλαιο και το αστικό κράτος.
Μια τέτοια προοπτική ενοποίησης των Σωματείων, πέραν των άλλων, θα συμβάλλει στην αναζωογόνηση της λειτουργίας των Σωματείων, στη συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων, στη μαζικοποίηση και ισχυροποίηση γενικότερα των Συνδικάτων.

4. Για την ιδιότητα του μέλους του σωματείου

Έχουμε σημαντικές εξελίξεις στην οικονομία, οι οποίες επιβάλλουν τις ανατροπές και στις εργασιακές σχέσεις. Με μια σειρά κυβερνητικά μέτρα η τάση, η οποία διαμορφώνεται, είναι ένα μόνο τμήμα των εργαζομένων να είναι μόνιμοι στο Δημόσιο και η συντριπτική πλειοψηφία να είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίας κάθε τύπου (συμβασιούχοι, συμβάσεις έργου, ΕΣΠΑ, Προγράμματα, κλπ.).
Εκ των πραγμάτων, όλοι οι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας με το Δημόσιο, ανεξάρτητα από το εάν είναι μόνιμοι ή συμβασιούχοι, πρέπει να είναι πλήρη μέλη των Σωματείων των Ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ. Δεν μπορεί στις σημερινές συνθήκες να έχουμε μια ΑΔΕΔΥ μόνο των μονίμων, μια ΑΔΕΔΥ που θα αποκλείει από τη Συνομοσπονδία την πλειοψηφία των εργαζομένων στο Δημόσιο, αυτών που είναι και θα είναι με ελαστικές μορφές εργασίας.
Προτείνουμε:

• Την ιδιότητα του μέλους του σωματείου να την έχουν όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας (μόνιμος ή συμβασιούχος) και με σύμβαση εξαρτημένης σχέσης εργασίας με το Δημόσιο πάνω από 2 μήνες (ν. 1264). Δηλαδή να είναι μέλη των σωματείων και οι ΙΔΟΧ. Αυτή την πρόταση καταθέσαμε και στο 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
• Οι εργαζόμενοι σε εταιρείες των εργολάβων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται από προγράμματα ΕΣΠΑ, ΟΑΕΔ, ΜΚΟ, μπλοκάκι, 2μηνα και 5μηνα προγράμματα, κλπ. να είναι μέλη του επιχειρησιακού σωματείου (π.χ. Νοσοκομείο) από την πρώτη μέρα πρόσληψης τους, όμως για την Ομοσπονδία να εκπροσωπούνται μέσω των κλαδικών συνδικάτων (ιδιωτικού δικαίου).
• Δεν έχουν θέση στα σωματεία και να διαγραφούν τα κυβερνητικά κρατικά στελέχη όπως: Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης, Διευθυντές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των νομών, σχολικοί σύμβουλοι. Να διαγραφούν όσοι διευθυντές σχολικών μονάδων και στελέχη διοίκησης του δημόσιου τομέα γίνουν αξιολογητές.
• Δεν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι στο γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος που είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίας, υπάρχει ανάγκη να οργανωθεί, να ενταχθεί ισότιμα με τους άλλους εργαζόμενους στα Σωματεία και στις Ομοσπονδίες. Είναι ζήτημα αλληλεγγύης, ενότητας και αποτελεσματικότητας στην πάλη του συνδικαλιστικού κινήματος. Στη βάση αυτή να αποκλειστούν από την ΑΔΕΔΥ εκείνες οι Ομοσπονδίες που δεν θα κατοχυρώνουν το δικαίωμα της ψήφου στους συμβασιούχους (ΙΔΟΧ).
• Όσοι είναι σε διαθεσιμότητα να είναι κανονικά μέλη των σωματείων για όσο χρονικό διάστημα βρίσκονται σ' αυτήν.
• Όσοι μετά το καθεστώς της διαθεσιμότητας ή και της κινητικότητας απολύονται να μπορούν να είναι μέλη των σωματείων επιπλέον για ένα χρόνο από την ημέρα της απόλυσης τους.
• Όσοι απορροφούνται από την κινητικότητα να έχουν το δικαίωμα να είναι μέλη του σωματείου του φορέα υποδοχής.
• Να υπάρξει καταστατική πρόβλεψη για την ένταξη των συνταξιουχικών οργανώσεων του Δημοσίου στην ΑΔΕΔΥ.
• Ναι στο ηλεκτρονικό αρχείο των Σωματείων.
• Δεν είμαστε αρνητικοί στο συνδικαλιστικό βιβλιάριο.

5. Για τα Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ

Να μείνουν οι αρμοδιότητες τους ως έχει. Να παίζουν, δηλαδή, έναν συντονιστικό ρόλο των πρωτοβάθμιων σωματείων του νομού.

6. Για το «Κοινωνικό Πολύκεντρο» της ΑΔΕΔΥ

Να καταργηθεί το «Κοινωνικό Πολύκεντρο» της ΑΔΕΔΥ. Υπηρετεί πλέον την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στο Δημόσιο, είναι εργαλείο για την προώθηση της αξιολόγησης.

7. Για τις συνδικαλιστικές άδειες

Προτείνουμε οι συνδικαλιστικές άδειες να παραμείνουν ως έχει. Δεν αποδεχόμαστε οποιαδήποτε κατάχρηση των συνδικαλιστικών αδειών. Το ζήτημα αυτό θεωρούμε ότι είναι αντικείμενο ευθύνης, ελέγχου και των Συνδικάτων.

• Να μην μειωθεί ο αριθμός του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ.
• Να μην αλλάξει ο τρόπος συγκρότησης του προεδρείου της ΑΔΕΔΥ.
• Να παραμείνει η πλειοψηφία του 50% +1 δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με μια συνομοσπονδία και όχι μ' ένα σωματείο ή μια ομοσπονδία.
• Λέμε όχι στο σώμα της εθνικής διάσκεψης και στο Συμβούλιο των Αντιπροσώπων. Προτείνουμε αντ' αυτού τη σύγκλιση εκτάκτου συνεδρίου αντιπροσώπων.

8. Οικονομικά

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δε συμμετέχουμε σε καμία επιτροπή (ΟΚΕ, Κοινωνικού Διαλόγου, κλπ.). Το ζήτημα δεν είναι να κατατίθενται οι αποζημιώσεις στα Συνδικάτα, το ζήτημα είναι να μη συμμετέχουν συνδικαλιστές σε αυτές τις επιτροπές.
Είμαστε αντίθετοι στο να υπάρχει καταστατική δέσμευση για το κράτημα των συνδρομών από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών. Πρέπει να έχουν λόγο τα Σωματεία.

Αθήνα, 11 Νοέμβρη 2014