Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Αγγελο Βρεττό, δικηγόρο και μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων της ΚΕ του ΚΚΕ, για τη δικαστική απόφαση σε βάρος των απεργών χαλυβουργών. Ο Α. Βρεττός είναι μεταξύ των δικηγόρων που προσφέρθηκαν να υπερασπιστούν αφιλοκερδώς τους χαλυβουργούς στα δικαστήρια. Οι υπόλοιποι δικηγόροι της ίδιας ομάδας είναι οι Ευάγγελος Κατσιάβας, Ιορδάνης Προυσανίδης, Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος και Ελένη Ζαφειρίου.
***
-- Πώς κρίνετε τη δικαστική απόφαση σε βάρος των χαλυβουργών;-- Κρίνεται αρχικά σκόπιμο να επισημάνω ότι η απεργία και ο αγώνας των απεργών χαλυβουργών στη «Χαλυβουργία Ελλάδος», ιδιοκτησίας Μάνεση, για το δικαίωμα στη ζωή, στη δουλειά και την αξιοπρέπεια, ενάντια στους εκβιασμούς της εργοδοσίας, έχει καταχωρηθεί στις πιο λαμπρές σελίδες του ελληνικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε στον απεργιακό αυτό αγώνα, στην Ελλάδα και διεθνώς, ήταν πρωτοφανής.
Ευθυγραμμισμένη η απόφαση με την αντιλαϊκή και αντεργατική κυβερνητική πολιτική, κινούμενη στο πλαίσιο του αυταρχικού δόγματος «νόμος και τάξη», υιοθέτησε την άκρως επικίνδυνη έμπνευση και αντιδραστική αντίληψη περί «συλλογικής ευθύνης» και επικύρωσε τη σκόπιμη ποινικοποίηση ενός μεγαλειώδους νόμιμου απεργιακού αγώνα, επιβάλλοντας πολύμηνες ποινές φυλάκισης με αναστολή στους απεργούς. Ασκήθηκε έφεση και η υπόθεση θα επανακριθεί στο Εφετείο με στόχο την ανατροπή της.
Στην κατεύθυνση αυτή, η απόφαση αγνόησε παντελώς, με τρόπο που δε συνάδει και με το εφαρμοζόμενο δίκαιο, την αποδειχθείσα κατά την ακροαματική διαδικασία υπέρ των απεργών ουσιαστική αλήθεια. Με επιλεκτική και μεροληπτική κρίση, υπερβαίνοντας μάλιστα το δικαστήριο την αρμοδιότητά του, εσφαλμένα έκρινε ότι ευσταθούν οι εις βάρος των απεργών αποδιδόμενες, αβάσιμες, κατασκευασμένες και ανυπόστατες κατηγορίες της δήθεν «παραβίασης δικαστικής απόφασης» και της δήθεν «παράνομης βίας».
-- Τι δικαζόταν τελικά σε αυτήν την υπόθεση;
-- Είναι προφανές και βέβαιο ότι η δίκη των χαλυβουργών δεν αποτελεί μια συνηθισμένη, με τυπικό ποινικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δίκη. Είναι μια δίκη με ευρύτερο για το εργατικό και λαϊκό κίνημα χαρακτήρα, που κύριο και αποκλειστικό της αντικείμενο ήταν το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και το πώς αυτό το δικαίωμα και όπλο των εργαζομένων, από το αστικό κράτος, με τη συμβολή και της ταξικής Δικαιοσύνης, θα ποινικοποιηθεί, θα χτυπηθεί, θα αποδυναμωθεί και ει δυνατόν να καταργηθεί, στην προσπάθεια να μην υπάρχουν συλλογικοί ταξικοί αγώνες και να μη διεκδικούνται από τους εργαζόμενους δικαιώματα, στην κατεύθυνση της ανεμπόδιστης κερδοφορίας της εργοδοσίας και του μεγάλου κεφαλαίου.
Είναι πεντακάθαρο ότι αποκλειστικό αντικείμενο της καθαρά ταξικής δίκης των χαλυβουργών ήταν να πληγεί το απεργιακό δικαίωμα συνολικά των εργαζομένων. Στο εδώλιο του δικαστηρίου, στο «σκαμνί», όπως λέει ο λαός μας, ήταν το ίδιο το απεργιακό δικαίωμα, η ταξική πάλη των εργαζομένων.
--Υπάρχει προηγούμενο σε ό,τι αφορά τη δίκη;
-- Αντιλαϊκή πολιτική, εργοδοτική τρομοκρατία και κρατική καταστολή πάνε χέρι χέρι. Διαχρονικά έτσι, στο πλαίσιο των αγώνων και της ταξικής πάλης, υπήρξαν και θα υπάρχουν ποινικοποιήσεις εργατικών και λαϊκών αγώνων, δίκες πρωτοπόρων ταξικών αγωνιστών. Μην ξεχνάμε μεταξύ άλλων την υπόθεση «Jumbo» και την ανεπίτρεπτη παρέμβαση του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στην υπόθεση υπέρ του μεγαλοεπιχειρηματία και των εκπροσώπων του κεφαλαίου.
Το ιδιαίτερο στοιχείο της δίκης των χαλυβουργών είναι ότι αυτή αποτελούσε πιλοτική δίκη στο πλαίσιο του δόγματος «νόμος και τάξη» και των εντολών της σημερινής κυβέρνησης, «τα έργα και οι ημέρες» της οποίας εγκαινιάστηκαν τον Ιούλη του 2012 με το χτύπημα των ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία Ελλάδος». Ηταν ουσιαστικά προεκλογική δέσμευση του σημερινού πρωθυπουργού στις κοινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις, μπροστά στις εκλογές του Ιούνη του 2012, με τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εργοδοσίας του Μάνεση.
Δεν είναι τυχαία η αναφορά του κ. Γεωργιάδη, συνεργάτη του πρωθυπουργού, σε όλες τις μηνύσεις των απεργοσπαστών. Κύριο μήνυμα που θέλει να περάσει η δίκη των χαλυβουργών, είναι το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και η αναγόρευση της απεργοσπασίας ως «δικαίωμα στην εργασία». Επρεπε, λοιπόν, αυτή η επιδειχθείσα κυβερνητική πυγμή να εκφραστεί και μέσα από την ταξική Δικαιοσύνη.
-- Τι ισχυριζόταν η εργοδοσία;
-- Η εργοδοσία ισχυρίστηκε ότι οι απεργοί παραβίασαν δήθεν από 5/6/2012 τη δικαστική απόφαση που έκρινε για τυπικούς λόγους παράνομη την απεργία τους, που αποφάσισε η πρώτη από Οκτωβρίου 2011 Γενική τους Συνέλευση. Προέβαλε τον αβάσιμο αυτό ισχυρισμό αν και γνώριζε ότι από 28/5/2012, με νέα απόφαση της Γενικής τους Συνέλευσης, οι εργαζόμενοι, με συντριπτική πλειοψηφία και μυστική ψηφοφορία, αποφάσισαν νέα απεργία με νέα αιτήματα.
Το πραγματικό αυτοτελές νομικό και ουσιαστικό αυτό γεγονός καθιστούσε ανενεργό και χωρίς αντικείμενο την επικαλούμενη απόφαση, λαμβανομένου μάλιστα υπόψη ότι η απόφαση της ΓΣ της 28/5/2012 για νέα απεργία ουδέποτε προσβλήθηκε. Ισχυρίστηκε ότι παραβιάστηκε δήθεν το υπέρτατο και ιερό γι' αυτήν δικαίωμα του «επιχειρείν», που υιοθέτησε και το δικαστήριο, ως υπέρτατο συνταγματικά της απεργίας.
Τα σάπια επιχειρήματα της εργοδοσίας και των απεργοσπαστών, ότι δήθεν ασκήθηκε σε βάρος τους παράνομη βία, συνέτριψε η πλευρά των απεργών, κύρια δε με τις απολογίες τους οι φερόμενοι ως κατηγορούμενοι. Ήταν απολογίες περήφανες, συγκινητικές, γεμάτες εργατική συνείδηση, πίστη στο συνεχιζόμενο αγώνα τους. Μίλησαν για δικαίωση του αγώνα τους και δίδαξαν για μια ακόμα φορά ποιες είναι οι αξίες της ζωής. Έστειλαν μήνυμα στο δικαστήριο, στην εργοδοσία και την κυβέρνηση ότι οι αλληλέγγυοι με αυτούς εργαζόμενοι και ο λαός έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν το σάπιο εκμεταλλευτικό τους σύστημα. Απέδειξαν ότι αυτοί, η εργατική τάξη, είναι το φως και το μέλλον και η εργοδοσία και οι υποστηρικτές της το σκοτάδι.
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι αποτελεί μεγάλη τιμή για όλους εμάς τους δικηγόρους που υπερασπιστήκαμε τους απεργούς, συμπορευόμενοι με το ταξικό εργατικό κίνημα, που μας δόθηκε η δυνατότητα να προσφέρουμε τη γνώση μας στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, της τάξης μας.
-- Ποιο ήταν τελικά το σκεπτικό της απόφασης;
-- Το σκεπτικό της απόφασης είναι προφανές και βέβαιο ότι δέχτηκε τις ανυπόστατες και κατασκευασμένες εις βάρος των απεργών κατηγορίες, όχι γιατί αυτές αποδείχθηκαν, αλλά για να δικαιολογήσει την σκοπιμότητά της και να στείλει το δικό της μήνυμα. Θέλησε η απόφαση, σε συνέχεια των πολιτικών παρεμβάσεων και των ΜΑΤ, να δώσει μήνυμα πυγμής στην εργατική τάξη, ότι όποιος σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται, θα βρίσκει απέναντι τη σιδερένια φτέρνα του νόμου.
-- Βλέπουμε ότι στον Πειραιά και αλλού έχει ανοίξει φάμπρικα δικαστικών διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών...
-- Τα ταξικά σωματεία του Πειραιά και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος δυναμώνουν τους αγώνες τους με κατακτήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και την εργοδοσία. Οι ταξικοί αυτοί αγώνες τους ενοχλούν. Μέσο για να αντιμετωπιστούν είναι και η ποινικοποίησή τους και οι ποινικές διώξεις των πρωτοπόρων ταξικών αγωνιστών.
Κατά των ταξικών σωματείων της Ζώνης και των εκπροσώπων τους εκκρεμούν εκατοντάδες μηνύσεις - «καρμπόν», με φανερά ανυπόστατες και κατασκευασμένες κατηγορίες από εργολάβους που δραστηριοποιούνται συγχρόνως και στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού. Πρόκειται για την ομάδα εργολάβων που καλούσαν τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής να «καθαρίσει» τη Ζώνη από τα ταξικά σωματεία του ΠΑΜΕ.
Μια συνηθισμένη τακτική των εργοδοτών - όχι μόνο της Ζώνης - είναι να καταθέτουν μηνύσεις για δήθεν συκοφαντική δυσφήμιση, για κάθε ανακοίνωση σωματείου που καταγγέλλει την εργοδοτική αυθαιρεσία και την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων ή που γενικότερα το περιεχόμενό της δεν είναι αρεστό στην εργοδοσία.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, οι εισαγγελείς σπεύδουν να ασκήσουν ποινικές διώξεις κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των μηνύσεων, παρόλο που στο σύνολό τους θα έπρεπε να τεθούν στο αρχείο. Στη συνέχεια έρχονται τα δικαστήρια να καταδικάσουν πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες. Το ίδιο συμβαίνει παντού στη χώρα όπου αναπτύσσεται ταξική πάλη. Στόχος και σκοπιμότητα αυτών των διώξεων είναι να εκφοβίσει και να αποτρέψει εργατικές μάζες να αγωνιστούν.
-- Τι συμπεράσματα βγαίνουν ;
-- Η απόφαση για τους απεργούς χαλυβουργούς επιβεβαιώνει ότι μεταξύ του δικαίου της αστικής και της εργατικής τάξης υπάρχει η ανειρήνευτη, ασυμφιλίωτη και αδιάλλακτη πάλη. Δεν μπορούν να συμβιβαστούν αυτά τα δύο δίκαια. Η ύπαρξη του ενός αποκλείει την ύπαρξη του άλλου, η υπεροχή του ενός προϋποθέτει τη συντριβή του άλλου.
Το δίκαιο, λοιπόν, για όσους θέλουν να βλέπουν ταξικά την πραγματικότητα, είναι η αναγόρευση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο του νόμου. Η Δικαιοσύνη και το δικαστικό σύστημα έρχονται να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Με βάση αυτό, δε θα κυριαρχήσει ποτέ το δίκαιο της εργατικής τάξης, το δικαίωμά της δηλαδή να καρπώνεται η ίδια τον πλούτο τον οποίο παράγει, αν πρώτα δεν ανατρέψει η ίδια μαζί με τους συμμάχους της την εξουσία του κεφαλαίου, δεν ανατρέψει τους οικονομικούς όρους την καπιταλιστική δηλαδή ιδιοκτησία πάνω στην οποία στηρίζεται το δίκαιο του κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνει η απόφαση οτι βάση λειτουργίας της αστικής Δικαιοσύνης είναι η κυριαρχία του κεφαλαίου, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Αποκαλύπτεται έτσι η καλυμμένη κάτω από το μανδύα της «ταξικής ανεξαρτησίας» αστική Δικαιοσύνη - με φωτεινές εξαιρέσεις - επιβεβαιώνοντας τον ταξικό της ρόλο στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, στην καταδίκη πρωτοπόρων αγωνιστών του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Ε.
από εφημ. "Ριζοστάστης"
